Die iets oudere man die met zijn hond door het park kuiert. De hond loopt meestal los, soms dicht bij hem, soms tientallen meters verderop, rustig snuffelend. Ze hebben nooit haast, ze wachten op elkaar, zijn steeds in verbinding - ondanks fysieke afstand.
 Afgelopen 10 jaar ontmoette ik hen regelmatig en meestal praatten we even, nooit echt lang. Uit al die korte momentjes is een verhaal ontstaan.

Zijn hond komt uit het buitenland en als iemand hem zou vragen wat zijn recept is voor zo’n unieke vertrouwensband, zou hij wellicht verbaasd kijken. Want hij heeft niet getraind, er kwam geen hondenschool aan te pas, geen commando’s. Hij liet zijn hond zijn wie die was, hij gaf ruimte en vertrouwen. Hij was er steeds - onvoorwaardelijk. Er groeide een natuurlijke, diepe en wederzijdse vertrouwensband.

Het staat in schril contrast met die andere man in het park. Een jonge man met een jonge hond, nauwelijks de puberteit bereikt. Ik zie de man op een haast militaire manier marcheren. Zijn hond mag niet stilstaan om te snuffelen, mag niet naar een andere hond kijken. Doet hij dat toch, krijgt hij een flinke snok aan de riem. Waagt de hond het om desondanks toch te vertragen of te kijken, volgt er een snauw en een tweede, hardere ruk.

Ze lopen dicht bij elkaar - aan de voet. Maar ze zouden niet verder van elkaar verwijderd kunnen zijn. Geen van beiden lijkt plezier te hebben in de wandeling. De hond krimpt steeds meer in elkaar en de man raakt steeds meer gefrustreerd.

Mijn hart breekt, telkens ik zo’n scenario zie.
 Ik voel verdriet omwille van de hond die niet gezien wordt, niet mag zijn wie hij is, die met fysieke en mentale onderdrukking gekneed wordt tot... Ja, tot wat, eigenlijk?

Maar ik voel ook verdriet omwille van de man, die zoveel mooie dingen mist, die in de illusie leeft dat gehoorzaamheid een synoniem is voor een goede band. Ik heb met hem te doen omdat hij het niet ziet, nog niet in staat is te zien: dat geluk, dat zomaar voor het rapen ligt...

Het is een vraag die we haast automatisch stellen wanneer we nieuwe mensen ontmoeten. We stellen ze meestal niet letterlijk, maar door te luisteren, te observeren, door in gesprek te gaan, leer je iemand beter kennen.

Onze honden kunnen het zo goed. De vraag ‘wie ben jij?’ stellen ze bij iedere ontmoeting. Ze observeren, tasten af, van dichtbij of vanop een afstand.

Zelfs wanneer ze minder positieve ervaringen hadden met mensen, blijven ze de vraag stellen. Het zal dan wat luider geroepen worden, misschien. ‘Ben je wel te vertrouwen?!’

Of net stiller, bijna onhoorbaar ‘Ik zie en ruik je wel, maar liefst vanop een afstand’.

Wie ben jij?

Is dit niet de enige vraag die we zouden moeten stellen wanneer we een hond in ons gezin verwelkomen?

Een gewone ‘Welkom, ik ben blij dat je bij ons komt wonen.’

Ik wil je graag leren kennen en neem jij ook maar rustig de tijd om ons te leren kennen. Ga maar op ontdekking in het huis als je dat wil, met al zijn nieuwe geuren, nieuwe geluiden, nieuwe individuen. Maar voel je niet verplicht. Doe het maar op jouw tempo. We verwachten niets van jou. Je mag hier zijn wie je bent. En weet, als je ons nodig hebt, zijn we er voor jou.


O ja, er zijn enkele afspraken. Maar die zal je wel leren en ze dienen enkel om het voor iedereen veilig en aangenaam te houden.

Wie ben jij?

Wat vind je fijn? Waar ben je bang voor? Wat maakt jou onzeker? Wil je graag nabijheid of bekijk je het voorlopig liever vanop een afstand? Zijn aanrakingen nog te spannend, te intiem of heb je daar net behoefte aan?

Durf je jezelf al blootgeven zoals je echt bent, of voelt het veiliger je te verschuilen? Verstop je je letterlijk in het verste hoekje of achter een houding die vertrouwd en veilig voelt?

Eens je iemand beter leert kennen, kan je die andere belangrijke vraag stellen: hoe gaat het nu met jou?

Niet de betekenisloze ‘hoe is ’t?’ waarop het antwoord ‘goed’ wordt verwacht.
 Maar een oprechte ‘Hoe gaat het nu met jou?’ Een vraag die we alleen moeten stellen als we het antwoord willen horen.

Een vraag die we meerdere keren per dag aan onze hond kunnen stellen. Hoe beter we elkaar leren kennen, hoe minder we die vraag echt moeten stellen, want we zullen zien, horen en voelen hoe het gaat.

Onze honden weten perfect hoe het met ons gaat, want ze kennen ons als geen ander. Ze hebben de tijd genomen om ons te leren kennen. Zonder dat wij ons daar altijd bewust van zijn observeren ze ons, ze ruiken, ze luisteren, elke dag opnieuw.

Ze kennen ons door, ze nemen ons zoals we zijn, onvoorwaardelijk, ‘in goede en kwade dagen’.

Misschien moeten we gewoon een voorbeeld nemen aan onze honden...

Wil jij je hond nog beter leren kennen? Neem dan contact op.

Ik weet dat ik niet altijd de beste vriend was voor Sevdah, onze 13-jarige senior. Toen ze als jonge hond bij me kwam wonen, zag ik helemaal voor me hoe onze relatie zou zijn. Sevdah zou perfect in mijn leven zou passen en we zouden de beste vrienden worden. Mijn dromen en verwachtingen waren groot, mijn ontgoocheling, frustratie en verdriet des te groter toen bleek dat deze droom een illusie was.

Om mijn droom te realiseren, vroeg ik heel wat van Sevdah, al was ik me daar toen niet van bewust. Met de beste bedoelingen en eindeloos geduld ging ik aan de slag. In mijn eentje, met de hulp van de hondenschool en later begeleid door trainers/gedragstherapeuten. Allemaal met hetzelfde doel: ik wilde dat Sevdah een gelukkige, evenwichtige hond werd. Wat ik wilde, wat ik verwachtte en hoopte… het voelde zo belangrijk.

Ik besefte niet dat ik voorbijging aan hoe Sevdah zich echt voelde, wat ze wilde en wat ze nodig had. Gedrag was toen nog gelijk aan wie een individu is. En Sevdah ‘was’ toen een opgewonden en soms agressieve hond. En dominant, ja ook dat natuurlijk. De vraag 'hoe is het nu met je?', ik stelde ze niet.

Het was pas toen ik alle verwachtingen volledig losliet, dat er echte vriendschap ontstaan is en een diepe vertrouwensband. Verwachtingen loslaten is niet altijd gemakkelijk, maar ongetwijfeld bevrijdend. De druk die je jezelf en je hond oplegt, verdwijnt, je raakt niet meer gefrustreerd of ontgoocheld. In plaats van verdriet is er aanvaarding waardoor er ruimte is om je hond te zien hoe die echt is. Wanneer je iemand kan zien hoe die echt is, leer je elkaar kennen. Door die open, luisterende houding ontstaat er vertrouwen, en een hechte vriendschapsband.

Ons pad is nooit een rechte, effen weg geweest. In het begin van onze reis struikelden we vaak over het hobbelige parcours, we namen soms elk een andere weg, weg van elkaar. Maar steeds opnieuw kwamen we terug op hetzelfde pad, blij dat we nog samen onderweg waren. Met de jaren bleven we meer en meer op hetzelfde pad, de vriendschap werd alleen maar sterker. De verbondenheid die er nu is, is niet tastbaar, niet in woorden te vatten, maar ze is zo puur.

Wat ben ik dankbaar dat Sevdah me de kans gaf om te groeien. En ook ik kon Sevdah op mijn beurt de ruimte geven om te zijn wie ze is. Schuldgevoel over wat ooit anders had kunnen zijn, is nutteloos. Er is alleen dankbaarheid om die verbondenheid, die pure vriendschap te mogen ervaren.

Wie een ander wil overheersen, wordt vaak door angst gedreven. Angst voor het onbekende, angst voor wat niet vertrouwd is, voor wat anders is, angst om iets te verliezen, angst om minder te krijgen, angst om de controle te verliezen, angst om gekwetst te worden.

Een houding vanuit gelijkwaardigheid zorgt ervoor dat je niet in de strijd gaat. Het gaat niet om je gelijk te halen, zelfs al heb je meer kennis. Het gaat er niet om wie de sterkste, de slimste, de meest getalenteerde of de meest dominante is. Gelijkwaardigheid vraagt om je kwetsbaar op te stellen. Kwetsbaarheid is geen teken van zwakte, integendeel. Je kwetsbaar durven opstellen is soms moeilijk en een proces van vallen en opstaan. Het is immers gemakkelijker om je achter een schild te verschuilen, daar kan je niet geraakt worden.

Gelijkwaardigheid impliceert onbevooroordeeld luisteren, empathie, mild zijn t.o.v. andere meningen of gedrag dat niet strookt met je eigen waarden. In onze relatie met honden impliceert het bovendien dat honden niet gedwongen worden bepaald gedrag uit te voeren, dat ze niet gemanipuleerd worden, dat er geen fysieke of mentale straffen gegeven worden, dat ze keuzes mogen maken en dat wij er ons steeds bewust van zijn dat wij een verantwoordelijkheid dragen.

Wanneer je houding tegenover andere voelende wezens een houding van gelijkwaardigheid is, gebeurt er iets moois. Het is dan mogelijk om met verwondering te kijken en te luisteren naar wat voor jou onbekend is.
Door deze open houding ben je in staat om te leren van anderen.
Bovendien kan je mild zijn wanneer je geconfronteerd wordt met mensen of andere dieren die gedrag vertonen dat indruist tegen alles waar je voor staat.

In de ondersteuning die ik bied, is gelijkwaardigheid vanzelfsprekend: met een open houding luisteren, oprecht betrokken zijn en niet oordelen.
Door niet te oordelen, kan ik verder kijken dan het bovenste laagje, dan dat wat zo duidelijk zichtbaar is.
Waarom doet een persoon of een hond wat hij doet? Welke ervaringen hebben hiertoe geleid? En welk gevoel ligt eronder? Is het woede? Onbegrip? Onmacht? Frustratie? Verdriet? Angst? Ontgoocheling?

Wanneer een situatie mij raakt, raakt het me dan omdat een individu lijdt? Ja, uiteraard doet dat iets me me. Of raakt het me omdat me een spiegel voorgehouden wordt? Ja, ook dat gebeurt. Herkenbaarheid: de keren dat ik zelf struikelde of die keer toen een schild veiliger was dan de echte emotie te tonen.

En ook dat maakt het zoveel eenvoudiger om niet te oordelen en mild te blijven.

Wil jij meer weten over gelijkwaardigheid in relatie met je hond? Neem gerust contact op!

Een unieke vertrouwensband heeft niets te maken met het kunnen opvolgen van commando’s. Het heeft niets te maken met gehoorzaamheid, met je hond ‘onder controle’ hebben. Je hond ‘onder controle’ hebben bekijkt de relatie tussen jou en jouw hond enkel vanuit jouw standpunt. Het gaat over een machtsrelatie waar jij de touwtjes in handen hebt, waar jij controle wil hebben over het gedrag van je hond, waar jouw hond moet zijn wie jij wil dat hij is. In zo'n relatie sta jij centraal en is jouw hond en hoe hij zich voelt van ondergeschikt belang.

Maar hoe doe je dat dan, zo’n unieke vertrouwensband opbouwen?

Er is geen stappenplan, geen training om die band te bekomen. Het gaat over de manier waarop jij in de relatie met je hond staat en hoe jij in het leven staat.

De basis van deze band is liefde, onvoorwaardelijke liefde. Een liefdevolle relatie is veel geven, zonder te verwachten iets terug te krijgen. Het is er zijn voor de ander, ook (en vooral) als het moeilijk wordt.

Onvoorwaardelijke liefde betekent dat je je hond kan aanvaarden zoals die is, je hond mag emoties tonen en mag keuzes maken. Je hond mag zijn wie hij is, je respecteert je hond zoals hij is. Je aanvaardt je hond zoals die is, zoals jouw hond jou laat zijn wie je bent. Dat laatste is vaak de reden waarom mensen een hond in huis nemen: hij neemt me zoals ik ben. Maar hoe mooi is het als jij dat ook kan doen...

Jij bent er onvoorwaardelijk en communiceert respectvol, vriendelijk en geduldig. Je kent de talenten en de kwetsbaarheden van je hond en je houdt hiermee rekening. Je vermijdt onnodige spanning en brengt je hond niet bewust in situaties die te moeilijk zijn. Stress en spanning kan je nooit helemaal uit de weg gaan en dat hoeft ook niet; stress is een onderdeel van elk leven. Maar wanneer jouw hond het moeilijk heeft, wanneer iets spannend wordt, ben jij de veilige haven.

Om een veilige haven, een ankerpunt te kunnen zijn, dien je je bewust te zijn van hoe je jezelf voelt. 'Hoe gaat het met je?' 'Wat wil je?' 'Wat heb je nodig?' Het zijn drie belangrijke vragen in de relatie met onze hond. We dienen deze vragen niet alleen aan onze hond te stellen, maar ook aan onszelf. Wanneer jij moe bent of pijn hebt, ben je misschien sneller gefrustreerd of heb je minder geduld. Dat is normaal en menselijk, maar het feit dat je je daarvan bewust bent zal jou helpen om mild te zijn naar je hond en naar jezelf, het zal je helpen om ook voor jezelf de juiste keuzes te maken.

Is een unieke vertrouwensband synoniem voor een rimpelloze relatie? Neen, absoluut niet. Elke relatie gaat gepaard met ups & downs. Een relatie waar iedereen kan zijn wie hij is, kan soms heftig zijn, explosief misschien zelfs. Maar dat is net het mooie: door het grote vertrouwen dat er langs beide kanten is, door de onvoorwaardelijkheid, is dat oké. Er komen geen scheuren in die relatie, de band wordt alleen maar sterker.

Loop jij ergens tegenaan met je hond? Heb je vragen? Wil je je hond beter leren begrijpen?

Contacteer me voor een gratis kennismakingsgesprek.