Wie ben jij?

Het is een vraag die we haast automatisch stellen wanneer we nieuwe mensen ontmoeten. We stellen ze meestal niet letterlijk, maar door te luisteren, te observeren, door in gesprek te gaan, leer je iemand beter kennen.

Onze honden kunnen het zo goed. De vraag ‘wie ben jij?’ stellen ze bij iedere ontmoeting. Ze observeren, tasten af, van dichtbij of vanop een afstand.

Zelfs wanneer ze minder positieve ervaringen hadden met mensen, blijven ze de vraag stellen. Het zal dan wat luider geroepen worden, misschien. ‘Ben je wel te vertrouwen?!’

Of net stiller, bijna onhoorbaar ‘Ik zie en ruik je wel, maar liefst vanop een afstand’.

Wie ben jij?

Is dit niet de enige vraag die we zouden moeten stellen wanneer we een hond in ons gezin verwelkomen?

Een gewone ‘Welkom, ik ben blij dat je bij ons komt wonen.’

Ik wil je graag leren kennen en neem jij ook maar rustig de tijd om ons te leren kennen. Ga maar op ontdekking in het huis als je dat wil, met al zijn nieuwe geuren, nieuwe geluiden, nieuwe individuen. Maar voel je niet verplicht. Doe het maar op jouw tempo. We verwachten niets van jou. Je mag hier zijn wie je bent. En weet, als je ons nodig hebt, zijn we er voor jou.


O ja, er zijn enkele afspraken. Maar die zal je wel leren en ze dienen enkel om het voor iedereen veilig en aangenaam te houden.

Wie ben jij?

Wat vind je fijn? Waar ben je bang voor? Wat maakt jou onzeker? Wil je graag nabijheid of bekijk je het voorlopig liever vanop een afstand? Zijn aanrakingen nog te spannend, te intiem of heb je daar net behoefte aan?

Durf je jezelf al blootgeven zoals je echt bent, of voelt het veiliger je te verschuilen? Verstop je je letterlijk in het verste hoekje of achter een houding die vertrouwd en veilig voelt?

Eens je iemand beter leert kennen, kan je die andere belangrijke vraag stellen: hoe gaat het nu met jou?

Niet de betekenisloze ‘hoe is ’t?’ waarop het antwoord ‘goed’ wordt verwacht.
 Maar een oprechte ‘Hoe gaat het nu met jou?’ Een vraag die we alleen moeten stellen als we het antwoord willen horen.

Een vraag die we meerdere keren per dag aan onze hond kunnen stellen. Hoe beter we elkaar leren kennen, hoe minder we die vraag echt moeten stellen, want we zullen zien, horen en voelen hoe het gaat.

Onze honden weten perfect hoe het met ons gaat, want ze kennen ons als geen ander. Ze hebben de tijd genomen om ons te leren kennen. Zonder dat wij ons daar altijd bewust van zijn observeren ze ons, ze ruiken, ze luisteren, elke dag opnieuw.

Ze kennen ons door, ze nemen ons zoals we zijn, onvoorwaardelijk, ‘in goede en kwade dagen’.

Misschien moeten we gewoon een voorbeeld nemen aan onze honden...

Wil jij je hond nog beter leren kennen? Neem dan contact op.