Het idee voor dit samenzijn is ontstaan uit eigen ervaringen en die van collega’s. Het voelde als een noodzaak om mensen samen te brengen die door uiteenlopende redenen rouwen om honden die op hun pad kwamen. Het voelde als een noodzaak om iets te doen met het verdriet en de rouw die onlosmakelijk met ons beroep verbonden zijn.

Met hoeveel passie we onze job ook doen, hoe graag we het welzijn van honden willen vergroten of leed willen verzachten, soms schieten we tekort. Soms kunnen we alleen maar machteloos toekijken en dienen we los te laten.

Tijdens deze namiddag delen we ervaringen, leren we van elkaar en kunnen we de kracht van een groep gelijkgestemden ervaren. Want je bent niet alleen.

We praten over compassiemoeheid en over veerkracht, over verdriet en hoop, over dood en over leven.

Het wordt ook een eerbetoon aan de honden die we niet konden helpen. We vergeten hen niet.

De honden die het slachtoffer werden van onze maatschappij, van de mensen die op hun pad kwamen, de honden die niet konden aarden in onze drukke wereld, de doorgeefhonden en de honden die keer op keer verkeerd begrepen werden, de honden die niet mochten zijn wie ze waren, de honden die niet de nodige medische zorg kregen,...


We konden hen niet helpen, maar we vergeten ze niet.

Om iedereen ruimte en een veilig gevoel te kunnen geven, is er een maximum van 10 deelnemers.