Een veilige thuis

Gepubliceerd op 4 februari 2025 om 10:40

Afgelopen maanden bleef het stil. Hoewel ik met allerlei dingen bezig was, zocht ik steeds meer de rust op. De komst van Sofie deed me nog meer vertragen, nog meer bewust zijn.
Vaak wilde ik er iets over schrijven, maar welke woorden zouden goed zijn? Nu ze bijna een jaar bij ons is, waag ik me er toch aan.

Sofie was negen en al drie jaar in België toen we haar adopteerden.
Op 1 maart ’24 werd ze een deel van ons gezin. Of beter gezegd: Sofie kwam bij ons wonen. Want ook al kunnen haar we een veilige plek bieden, waar ze een rustige oude dag kan doorbrengen, waar ze mag zijn wie ze is, waar niets moet, voor Sofie voelde het niet veilig.


Het lijkt zo eenvoudig: je biedt een hond een warme thuis en ‘met tijd, geduld en liefde’ komt alles wel goed.
Niet voor Sofie. De veilige thuis die we haar kunnen bieden, voelt niet veilig. Ze is angstig, teruggetrokken, schrikt vaak op, eet soms dagenlang niet, plast soms in huis. Durft nauwelijks de tuin in te gaan, lijkt zich nooit écht te kunnen ontspannen.
Soms is ze heel even uitgelaten, blaft ze hard, zoekt ze contact. Soms. En heel even, enkele secondes.


Net zoals de meeste mensen, krijg ook ik vele goedbedoelde adviezen en ‘inzichten’.
‘Je verwacht teveel’, ‘Je moet haar forceren om dingen te doen’, ‘Ze is in rouw’, ‘Ze heeft pijn’, ‘Ze is wellicht dement’, ‘Ze heeft een onherstelbaar trauma’, ‘Je moet medicatie geven’, Je mag geen medicatie geven’, ‘Je zou beter haar leven beëindigen’ ‘Je moet er een andere Galgo bijzetten’ enz...
Wie heeft gelijk? Alleen Sofie weet het. Misschien.


Dat ze door een leven in Spanje - wellicht als fokteef - getraumatiseerd is, is zo goed als zeker.
Dat ze pijn heeft, werd door de dierenarts bevestigd. Daarom krijgt ze ook pijnstillers.
Misschien rouwt ze. Rouw om de hond van wie ze na drie jaar gescheiden werd, haar enige houvast.
De nieuwe herplaatsing zal oude trauma’s mogelijk weer pijnlijk naar boven gebracht hebben.
 Een terugval. Helemaal opnieuw beginnen is niet vanzelfsprekend. Niet als je al negen bent.


Enkele maanden later kwam er een andere Galgo in tijdelijke opvang, het gaf haar soms wat meer moed, soms ook helemaal niet. Af en toe kregen we bezoek: een Galgo uit de buurt en enkele andere honden, maar naast een heel korte opflakkering - het leek wel hoop - bleef ze onverschillig naar dit bezoek.


Maakt het uit wat de reden van haar kwetsbaarheid is?
Is het belangrijkste niet dat ik haar aanvaard, dat ik onvoorwaardelijk in relatie met haar sta?
Heel eerlijk: enkele maanden geleden gaf ik het bijna op.
De zorg voor zo’n angstige hond zoog me leeg, ik kreeg het gevoel dat ik niet van haar kon houden.
Gelukkig zijn er mensen op wie ik kan rekenen, mensen die begrijpen, die luisteren, die er gewoon zijn, zonder oordeel of goede raad. Mensen die me steunen en die me nieuwe energie geven.
Energie waardoor ik terug verder kan. Waardoor ik opnieuw voelde dat er oprechte liefde is voor Sofie. Dat ze er mag zijn, gewoon zoals ze is. Onvoorwaardelijk.


En mijn hart maakt een sprongetje, wanneer ze een zeldzaam moment haar natte snuit tegen me duwt, wanneer ze even geaaid wil worden, wanneer ze me met zachte ogen observeert, wanneer ze toont dat ze honger heeft, of wanneer ze het aandurft om even, heel even, alleen de tuin in te gaan.
Misschien worden deze momenten minder zeldzaam, misschien wordt ze komende maanden nog moediger, krijgt ze nog meer vertrouwen. Misschien ook niet. We zien wel, niks moet.