Ben ik de beste vriend van mijn hond?

Ik weet dat ik niet altijd de beste vriend was voor Sevdah, onze 13-jarige senior. Toen ze als jonge hond bij me kwam wonen, zag ik helemaal voor me hoe onze relatie zou zijn. Sevdah zou perfect in mijn leven zou passen en we zouden de beste vrienden worden. Mijn dromen en verwachtingen waren groot, mijn ontgoocheling, frustratie en verdriet des te groter toen bleek dat deze droom een illusie was.

Om mijn droom te realiseren, vroeg ik heel wat van Sevdah, al was ik me daar toen niet van bewust. Met de beste bedoelingen en eindeloos geduld ging ik aan de slag. In mijn eentje, met de hulp van de hondenschool en later begeleid door trainers/gedragstherapeuten. Allemaal met hetzelfde doel: ik wilde dat Sevdah een gelukkige, evenwichtige hond werd. Wat ik wilde, wat ik verwachtte en hoopte… het voelde zo belangrijk.

Ik besefte niet dat ik voorbijging aan hoe Sevdah zich echt voelde, wat ze wilde en wat ze nodig had. Gedrag was toen nog gelijk aan wie een individu is. En Sevdah ‘was’ toen een opgewonden en soms agressieve hond. En dominant, ja ook dat natuurlijk. De vraag 'hoe is het nu met je?', ik stelde ze niet.

Het was pas toen ik alle verwachtingen volledig losliet, dat er echte vriendschap ontstaan is en een diepe vertrouwensband. Verwachtingen loslaten is niet altijd gemakkelijk, maar ongetwijfeld bevrijdend. De druk die je jezelf en je hond oplegt, verdwijnt, je raakt niet meer gefrustreerd of ontgoocheld. In plaats van verdriet is er aanvaarding waardoor er ruimte is om je hond te zien hoe die echt is. Wanneer je iemand kan zien hoe die echt is, leer je elkaar kennen. Door die open, luisterende houding ontstaat er vertrouwen, en een hechte vriendschapsband.

Ons pad is nooit een rechte, effen weg geweest. In het begin van onze reis struikelden we vaak over het hobbelige parcours, we namen soms elk een andere weg, weg van elkaar. Maar steeds opnieuw kwamen we terug op hetzelfde pad, blij dat we nog samen onderweg waren. Met de jaren bleven we meer en meer op hetzelfde pad, de vriendschap werd alleen maar sterker. De verbondenheid die er nu is, is niet tastbaar, niet in woorden te vatten, maar ze is zo puur.

Wat ben ik dankbaar dat Sevdah me de kans gaf om te groeien. En ook ik kon Sevdah op mijn beurt de ruimte geven om te zijn wie ze is. Schuldgevoel over wat ooit anders had kunnen zijn, is nutteloos. Er is alleen dankbaarheid om die verbondenheid, die pure vriendschap te mogen ervaren.